Πριν λίγες μέρες έκανε πρεμιέρα η ταινία Blonde στο Netflix, μια μυθοπλαστική απόδοση της ζωής της αγαπημένης μας Marilyn από τα χρόνια του γάμου της μέχρι και τον τραγικό της θάνατο το 1962 και βασίζεται στο βιβλίο για την σταρ της Joyce Carol Coates το οποίο εκδόθηκε το 2000.
Το βράδυ της Κυριακής αποφάσισα πως θα είναι movie night και φυσικά ήθελα να δω αυτήν την πολυαναμενώμενη ταινία καθώς η Marilyn Monroe είναι από τις αγαπημένες μου περσόνες. Υπάρχουν κάποιοι -λίγοι- λόγοι για να την παρακολουθήσει κανείς αλλά σαν σύνολο η άποψή μου είναι ότι δεν αξίζει να αφιερώσεις 2 ώρες και 47 λεπτά.
Γιατί αξίζει να τη δεις:
Η ερμηνεία της Ana de Armas ως Marilyn είναι εξαιρετική (εξού και τα 15 λεπτά χειροκρότημα μετά την προβολή της ταινίας στις Κάννες) και πολλές φορές χάθηκα στην αίσθηση ότι παρακολουθώ την αληθινή Marilyn. Η φωνή, οι κινήσεις, η στάση της ήταν φωτογραφικά παρμένες από τη θρυλική ηθοποιό!
- Το επιτελείο που ανέλαβε να μεταμορφώσει την De Armas, κατάφερε να «ζωντανέψει» στην οθόνη μας την Marilyn τόσο επιτυχημένα που μερικές φορές, όταν έβλεπες πλάνα από τις ταινίες της, δυσκολευόσουν να ξεχωρίσεις αν πρόκειται για την αληθινή Marilyn ή όχι!
- Τα ρούχα και τα σκηνικά σε μετέφεραν κατευθείαν στην απαράμιλλη κομψότητα των 50s.
- Ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο -και θετικό και αρνητικό- είναι η απόδοση της πλοκής. Ο σκηνοθέτης Andrew Dominik, βασισμένος σε ένα υπερβολικά φορτωμένο σενάριο, κάνει ένα πρωτότυπο στυλιστικό παιχνίδι παίζοντας με ασπρόμαυρα, θολά ή και έγχρωμα πλάνα, με σκηνικά που θυμίζουν θεατρική παράσταση ενώ έχει καταφέρει να μην πέσει στην παγίδα του κιτς. Η πλοκή όμως πελαγοδρομεί από το ένα πλάνο στο άλλο χωρίς να είναι πάντα σαφές σε ποια περίοδο της ζωής της Marilyn αναφέρεται: πώς βρέθηκε εκεί, ποιοι είναι οι καινούργιοι χαρακτήρες που εμφανίζονται, ποιο το νόημα αυτής της σκηνής….
Γιατί να μην τη δεις
- Όλη η ταινία βασίζεται στη σεξουαλικοποίηση της Marilyn η οποία ήταν πάντοτε το θύμα. Θυματοποιήθηκε από μικρή ηλικία από τη μητέρα της που την κακοποιούσε, από τον απόντα πατέρα της, από ένα μεγαλοστέλεχος κινηματογραφικών στούντιο που τη βίασε για να της δώσει έναν ρόλο, από τους συζύγους μέχρι και από τον Πρόεδρο της Αμερικής. Η απόδοση ενός παγκόσμιου ειδώλου πλέον ως ένα άβουλο κακόμοιρο πλάσμα που λειτουργεί ως σκεύος ηδονής και μετά το πετάνε μέχρι την επόμενη χρήση είναι τουλάχιστον αμήχανη.
Γυμνό χωρίς λόγο
Σε κάθε ευκαιρία, ο σκηνοθέτης μας δείχνει τη Marilyn και κατ’ επέκταση την De Armas ημίγυμνη από τη μέση και πάνω. Σαν να είναι το στήθος της η μόνη της υπόσταση και σαν να διακρίθηκε μόνο γι’ αυτό. Υπάρχει μια μανία στο να εστιάζει η κάμερα κάτω από τη φούστα της, λες και η μεγάλη σταρ τα έκανε όλα χρησιμοποιώντας τις γυναικείες χάρες της και μόνο. Το αποκορύφωμα έρχεται όταν ο σκηνοθέτης θέλοντας να αποδώσει την βιαιότητα των εκτρώσεών της, μας ταξιδεύει μέσα στο αιδοίο της κυριολεκτικά! Όσον αφορά στην θρυλική στιγμή της ταινίας «7 χρόνια φαγούρα» όπου η Marilyn στέκεται πάνω από τον αεραγωγό – ειλικρινά, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι έκατσε τόσην ώρα, ενώ είναι κουραστικό και άβολο το ζουμ στα οπίσθια και στο υπογάστριο της ηθοποιού…
Η βία και η διάσωσή της από τους άντρες της
Ο Άρθουρ Μίλερ παρουσιάζεται «μικρός» μπροστά στη Norma Jean την οποία προσπαθεί να «περιορίσει» και να «φτάσει» χτυπώντας την. Παρουσιάζονται οι γυναίκες της οικογένειάς του να προσβάλουν τη Norma ενώ εκείνη κάθεται σιωπηλή και κακομοίρα στον καναπέ – η μεγαλύτερη σταρ της εποχής, αμίλητη και αβοήθητη μπροστά στις «θείτσες»! Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω τη σκηνή όπου η Marilyn πετά στη Νέα Υόρκη ως ερωτευμένο και ντοπαρισμένο θύμα του Προέδρου της Αμερικής, Τζον Κένεντι. Μέλη της φρουράς του Προέδρου την αντιμετωπίζουν σαν κοινή πόρνη και τη σέρνουν στο δωμάτιο του ηγέτη του ελεύθερου κόσμου ο οποίος παρουσιάζεται ξαπλωμένος και ημίγυμνος στο κρεβάτι του, μόλις έχει κάνει πάρτι και σεξ με άλλες γυναίκες, μιλάει στο τηλέφωνο για μια υπόθεση κακοποίησης κι έχει καθιστή στο κρεβάτι του τη Marilyn την οποία αναγκάζει να του κάνει στοματικό έρωτα ενώ στη συνέχεια κάνει μια κίνηση σαν να θέλει να τη βιάσει.
Ψάχνοντας τα όρια ανάμεσα στη Norma Jean και τη Marilyn, ο σκηνοθέτης καταλήγει να τις χάσει και τις δύο. Το μόνο που καταφέρνει, είναι να δείξει μια γυναίκα -που μοιάζει με την σταρ- η οποία κατάφερε πουλώντας το σώμα και την ψυχή της να κάνει καριέρα. Μια γυναίκα που εξαναγκάζεται σε εκτρώσεις, οι οποίες by the way παρουσιάζονται σαν καταναγκαστικό βασανιστήριο σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο για την Αμερική. Τέλος, η Norma Jean αποφασίζει να «σκοτώσει» με χάπια τη Marilyn για να γλιτώσει από το να είναι σκεύος ηδονής και υποχείριο των αντρών. Ακραίο νομίζω για μιαν από τις μεγαλύτερες σταρ που περπάτησαν στον πλανήτη. #ΝotOurMarilyn
