Σκέφτηκα πολύ για το πως πρέπει να διαχειριστώ αυτό το άρθρο, αφενός γιατί είναι κάτι με το οποίο ζω και αφετέρου γιατί αφορά μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Αποφάσισα πως δεν χρειάζεται να είμαι ούτε ειδικός ούτε επιστήμονας παρά μόνο να μιλήσω από την καρδιά μου.
Τι είναι η αγχώδης διαταραχή
Εάν με ρωτούσε κάποιος τι είναι η αγχώδης διαταραχή η πρώτη λέξη που θα ξεστόμιζα είναι “τρομακτική”, καθώς εξηγεί απόλυτα την καθημερινότητα ενός ατόμου που τη βιώνει. Επιστημονικά μιλώντας θα λέγαμε πως η γενικευμένη αγχώδης διαταραχή χαρακτηρίζεται από υπερβολική, ανεξέλεγκτη και μη ρεαλιστική ανησυχία για απλά πράγματα της καθημερινότητας. Δηλαδή, για να το πω απλά, μπορεί να με αγχώσει το πως θα οδηγήσω από το σπίτι μου στη δουλειά, να υπεραναλύσω μέσα στο μυαλό μου το εάν θα βρω να παρκάρω και τελικά να με πιάσει κρίση πανικού για την περίπτωση που μπορεί να πάθω κάποιο ατύχημα στο δρόμο ή απλά να αργήσω μερικά λεπτά! Ουσιαστικά βρίσκομαι πολλές φορές σε μια κατάσταση όπου οι σκέψεις μου είναι διαστρεβλωμένες και τα συναισθήματά μου μπερδεμένα.
Είναι μια κατάσταση στην οποία δεν συνειδητοποιείς, ακριβώς, πότε την πέρασες. Δεν είναι σαν την κρίση πανικού η οποία στην αρχή σε ξαφνιάζει, νομίζεις ότι “χάνεσαι” κι έχει μια σαφή αφετηρία. Ξεκινάει σαν μια απλή ταραχή την οποία δεν μπορείς ακριβώς να εντοπίσεις. Μπορεί, όμως, να καταλήξει στο να πετάγεσαι μέσα στον ύπνο σου και να πρέπει να περάσεις όλη την ημέρα σου μέσα στον πανικό. Ορισμένες φορές, μάλιστα, σε βαριές περιπτώσεις, οι άνθρωποι που το βιώνουν χρειάζονται αγωγή για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα ή εμφανίζουν ψυχοσωματικά συμπτώματα!
Προσωπικά, η αγχώδης διαταραχή, μου εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, όπως υποθέτω και σε πολύ ακόμα κόσμο, καθώς ζήσαμε μια καινούργια κατάσταση. Δεν ήξερα επακριβώς τι αντιμετώπιζα. Πεταγόμουν στον ύπνο μου, είχα δυσκολία στην αναπνοή, ταχυκαρδίες, σκεφτόμουν μπερδεμένα πράγματα, ξεκίνησα να υπεραναλύω τα πάντα στη ζωή μου και τελικά νόμιζα πως όλος ο κόσμος ήταν εναντίον μου γιατί απλά κάποιος μου έριξε ένα βλέμμα που εγώ εξέλαβα λάθος. Επιπρόσθετα, μου κόπηκε η όρεξη, έχασα αρκετά κιλά και εμφάνισα και κάποια ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ζούσα (και ακόμα το αντιμετωπίζω) έναν εφιάλτη ενώ ήμουν ξύπνια.
Το ήμισυ του παντός
Έχοντας κάνει και στο παρελθόν ψυχοθεραπεία αποφάσισα ότι χρειάζομαι βοήθεια. Εάν έχεις βιώσει κάτι αντίστοιχο, πρέπει να ξέρεις πως η κατάσταση δεν λύνεται ούτε με βιταμίνες ούτε με ηρεμιστικά. Χρειάζεται ο καθένας από εμάς να αναπτύξει τους δικούς του μηχανισμούς απέναντι στο άγχος. Το να κατανοήσεις και να αποδεχτείς το ότι κάτι συμβαίνει είναι ο μισός δρόμος προς μια καλύτερη ζωή.
Ένα πράγμα που, επίσης, έμαθα και μ’ έχει βοηθήσει και σε άλλους τομείς της ζωής μου είναι ότι δεν πρέπει να αποφεύγουμε τις αιτίες που μας προκαλούν άγχος, αλλά να τις αντιμετωπίζουμε. Ό,τι δεν αντιμετωπίζεται συσσωρεύεται! Άλλωστε, πρέπει να ξέρεις, ότι δεν είναι κάτι που περνάει από μόνο του. Έστω κι αν για ένα διάστημα αισθανόμαστε καλύτερα δεν σημαίνει αυτόματα ότι “γιατρευτήκαμε”.
Βοηθάει πάντα το να φτιάξουμε τη διατροφή, τα ωράρια και τη γυμναστική μας, αλλά ούτε αυτό είναι η λύση. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας όργωσα κυριολεκτικά τους δρόμους! Βγήκα ξεκάθαρα πιο fit, δε λέω, αλλά το ίδιο αγχωμένη! Είναι σημαντικό να κατανοήσεις ότι η ψυχοθεραπεία μπορεί να προσφέρει καλύτερα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα από τη φαρμακοθεραπεία. Μόνο κάποιος ειδικός μπορεί να σου εμφυσήσει πως είναι οκ να μην είσαι οκ και να σε κάνει να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό και τους μηχανισμούς σου.
Τι δεν πρέπει να πεις σε ένα άτομο με αγχώδη διαταραχή
Τον πρώτο καιρό που ξέσπασε η κρίση άγχους μου, αισθανόμουν ακόμα πιο άσχημα στην ιδέα να το επικοινωνήσω με τους ανθρώπους μου. Η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν να φανώ αδύναμη, να ακούσω “τι σου λείπει εσένα κι έχεις άγχος”, φοβόμουν μην χάσω κάποιον από δίπλα μου, είτε σχέση είτε φίλους και γενικά προσποιούμουν πως όλα ήταν οκ! Συνειδητοποίησα ότι οι εκφράσεις του τύπου “όλος ο κόσμος έχει άγχος”, “υπερβάλλεις δεν έχεις κάτι”, “μην έχεις άγχος, χαλάρωσε” και άλλα παρόμοια , απλώς, με εκνεύριζαν. Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι δεν βοηθάνε, δεν έχουν κανένα νόημα, καμία βάση και δε χρειάζεται να τις χρησιμοποιείς. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να έχεις κατανόηση, να ακούς κι ας μην καταλαβαίνεις πάντα και να κάνεις τον άνθρωπό σου να νιώσει ότι στις αδύναμες στιγμές του μπορεί να στηριχτεί πάνω σου. Ούτε ειδίκευση χρειάζεται να έχεις, ούτε τίποτα, μόνο κατανόηση!
