Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Ελλάδα βίωνε πρωτόγνωρους ρυθμούς ζωής. Έχοντας περάσει από ένα στάδιο βίαιης πολιτικοποίησης στις αρχές αυτής της θρυλικής δεκαετίας, ζούσε το ιδιωτικό όνειρο αφήνοντας πίσω τον παλιό τρόπο ζωής. Η Ελλάδα ανοιγόταν στον κόσμο και ο κόσμος ανοιγόταν στις ζωές του, δίχως περιορισμούς ντροπές ή ενοχές.
Κάθε βράδυ, οι παρέες έγραφαν τη δική τους ιστορία. Όχι ηρωική και πένθιμη, άλλα γλεντιού, κεφιού κι ανεμελιάς. Ο κόσμος είχε αλλάξει και η νεολαία κυρίως έπεσε με τα μούτρα να βγάλει τα σπασμένα που κληρονόμησε από μια ιδιαίτερα συντηρητική, βαλκανικής νοοτροπίας, κοινωνία που οι απαγορεύσεις ήταν σαν στενός κορσές.
Μουσικές, χοροί τραγούδια, μπαρ, ντισκοτέκ… θαρρείς όλη η ζωή μεταφέρθηκε στη νύχτα. Εκείνη την εποχή, η νεολαία ανακάλυπτε εκτός από το έξω καρδιά και το ξενύχτι, τη σεξουαλική απελευθέρωση σπάζοντας τα ταμπού και τις προκαταλήψεις. Τα «ζευγαράκια στροβιλίζονταν στον αέρα» και το σημαντικότερο από όλα ήταν ότι η αλλαγή αυτή στη νοοτροπία συντελείτο σαν από θαύμα, με φυσικότητα.
Τότε ήταν που μέσα στην παραζάλη του έρωτα δίχως όρια που βίωνε ο κόσμος στη χώρα μας -με καθυστέρηση μιας εικοσαετίας από τον υπόλοιπο κόσμο- «έσκασε» η κατάρα του AIDS, σαν κεραυνός εν αιθρία. Ξαφνικά ενοχοποιήθηκε θανάσιμα κάθε σεξουαλική επαφή πάνω στην έκρηξη της σεξουαλικής απελευθέρωσης… Οι προκαταλήψεις επέστρεφαν με το ένδυμα του τρόμου καθώς πια ο έρωτας ήταν θανάσιμα μεταδοτικός μέσω της σωματικής επαφής και το ελεύθερο σεξ έμπαινε ξανά στο στόχαστρο της ηθικής απαξίωσης.
Όταν το AIDS από είδηση έγινε καθημερινότητα
Ώσπου να συνειδητοποιήσουμε τι γινόταν, οι θάνατοι άρχισαν να μπαίνουν στην καθημερινότητά μας. Ο έρωτας από σύμβολο ζωής και χαράς έγινε σύμβολο θανάτου και θλίψης. Κάθε τρυφερότητα μετατρεπόταν σε θανάσιμη απειλή. Πίσω από κάθε φιλί κρυβόταν ο θάνατος. Κάθε μέρα η λίστα των κρουσμάτων μεγάλωνε, κάθε μέρα που περνούσε, ο έρωτας μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ήδη είχαν αρχίσει να πεθαίνουν οι πρώτοι διάσημοι, να ενοχοποιούνται στοχευμένα οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Εκείνη την εποχή της ανεμελιάς, τη σάρωσε η νέα αρρώστια. Όλοι εμείς που το ζούσαμε ως νέοι, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθος της πανωλεθρίας, όταν τελείως απρόσμενα εξαφανιζόταν κάποιος γνωστός μας – και μετά μαθαίναμε τα μαντάτα. Δεν είναι ότι συνδέθηκε ο έρωτας με τον θάνατο, δεν είναι ότι την ανεμελιά την διαδέχτηκε ο τρόμος, δεν είναι που επανέρχονταν οι προκαταλήψεις και οι ιδεοληψίες μιας συντηρητικής κοινωνίας που όλοι θεωρούσαμε ότι αφήσαμε πίσω μας! Είναι που ξαφνικά χάναμε φίλους, δικούς μας, διπλανούς, είναι που ξαφνικά φοβόμασταν να συναντηθούμε, υποψιαζόμασταν ο ένας τον άλλον, είναι που επανήλθε η ομοφοβία ενισχυμένη καθώς οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν οι πρώτες που στοχοποιήθηκαν.
Έτσι εξαφανίστηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι κυρίως, σχεδόν άκλαυτοι, σχεδόν απαξιωμένοι, σχεδόν δαιμονοποιημένοι, δίχως να καταλάβουμε γιατί ο έρωτας σκοτώνει, τον Δημήτρη, την Τασία, τον Κώστα, την Μαίρη, το Στέφανο ακόμα και τον φίλο μας τον Γιώργο που έχασε το σύντροφό του κι έμεινε με την αρρώστια, να περιμένει τη δική του σειρά. Μόνο που εκείνος πρόλαβε το θάνατο μόνος του, αυτοκτονώντας…
