Σε ένα κατάμεστο ΙΝΤΕΑΛ – farewell – κάπου στις αρχές του Οκτώβρη, οι 29ες Νύχτες Πρεμιέρας μάς αποχαιρέτησαν μ’ ένα μικρό συγκινητικό διαμαντάκι που ακούει στο όνομα «All of Us Strangers» (Άγνωστοι μεταξύ μας). Πέρασαν μήνες πολλοί και ανυπομονησία πλείστη για την πρεμιέρα της ταινίας στους κινηματογράφους κι η μέρα αυτή έφτασε.
Από 15 Φεβρουαρίου, η ταινία «All of Us Strangers», που ξεχάστηκε από τα Όσκαρς αλλά όχι απ’ όσους την είδαμε στην τελετή λήξης του φεστιβάλ, σας περιμένει στις αίθουσες και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να χώσετε στις αγκαλιές σας χαρτομάντιλα και ανθρώπους που αγαπάτε και να τρέξετε σε όσους κινηματογράφους έχουν απομείνει ανοιχτοί.
Η υπόθεση της ταινίας «All of Us Strangers»
Το «All of Us Strangers» είναι μια ταινία για «τον πιο μόνο (όχι μοναχικό) άνθρωπο στον κόσμο». Ο Άντριου Σκοτ (ο ιερέας του «Fleabag» κατά κόσμον) υποδύεται έναν συγγραφέα που κατοικεί σε μια νεόδμητη πολυκατοικία κάπου στο Λονδίνο, η οποία όμως πολυκατοικία φαίνεται να στερείται λοιπών ενοίκων. Ο ίδιος προσπαθεί να γράψει ένα σενάριο για τους γονείς του, τους οποίους και έχασε όταν ήταν πολύ μικρός.
Έτσι αρχίζει να τους επισκέπτεται, βρίσκοντας τους όπως τους άφησε – ή για την ακρίβεια όπως τον άφησαν 30 χρόνια πριν. Κάπου στο ενδιάμεσο των λέξεων και των διαδρομών, εμφανίζεται ο Πολ Μέσκαλ (και όποιος δεν τον αγάπησε στο «Normal People» σίγουρα τον λάτρεψε στο «Aftersun»), ως ένας μυστήριος μοναχικός ένοικος του ίδιου κτιρίου που αναζητά συντροφιά. Κι όλα ξεκινούν αυτήν την έρημη νύχτα, σ’ ένα έρημο Λονδίνο, με δυο ανθρώπους έρημους κι ερημικούς. Κι όσο η σχέση τους προχωρεί τόσο πιο εύκολα το παρελθόν βρίσκει τρόπους να εισχωρεί.
Ποια συντροφιά είναι πιο σημαντική; Των ζωντανών ή των νεκρών; Ποιος μπορεί να ορίσει τα όρια μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου; Πόσο γνωρίζουμε εν τέλει τους ανθρώπους μας και πόσα γνωρίζουμε για αυτούς; Ο Άντριου Χέιγκ μιλά για όλους εκείνους τους αγνώστους που είναι δικοί μας και πολύ προσωπικοί μας. Μιλά για όλα εκείνα τα φαντάσματα που κοιμούνται μαζί μας τα βράδια και μας φτιάχνουν κουλουράκια και καφέ όταν ξυπνάμε. Μιλά για όλα εκείνα τα μικρά αστέρια που λάμπουν λίγο περισσότερο όταν είμαστε μόνοι μας. Μιλά για τις καρδιές που πάλλονται πιο δυνατά όταν βρίσκονται κοντά. Μιλά για όλους αυτούς που αγαπούν και πονούν – γι’ αυτούς που απλά ζουν.
