Αν υπάρχει μια ταινία σύγχρονη που να είναι ιδανική για να την δεις βράδια καλοκαιριού, αυτή είναι το Babylon του Ντέιμιαν Σαζέλ.
Φτάσαμε τέλος Ιουλίου και η ραστώνη ζεσταίνει σιγά σιγά τα χέρια της, οπότε η φάση είναι aircondition στους 16 να ανοίξεις, που τραγουδάει και ο Δεληβοριάς, μένεις με το εσώρουχο στον καναπέ, ανοίγεις τηλεόραση και βάζεις ταινία που να ταιριάζει με την ηρεμία και την αφέλεια που τόσο έχει ανάγκη ο καθένας μας αυτή την εποχή του χρόνου. Πολλώ δε μάλλον τώρα, που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με τις φωτιές έχει μπουκώσει τον εγκέφαλο. Γι’ αυτό και θα βάλεις Cosmote TV και θα επιλέξεις την πιο αδικημένη ταινία της χρονιάς, το Babylon του Σαζέλ, με Ρόμπι και Πιτ.
Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε στις αίθουσες τον περασμένο Δεκέμβριο, η ταινία προκάλεσε μεγάλες αντιθέσεις. Άλλοι μιλούσαν για ένα αριστούργημα, άλλοι για ένα ακατανόητο και παραφουσκωμένο πράγμα. Τελικά, αδίκως κατά τη γνώμη μας, επικράτησαν οι δεύτεροι και το Babylon δεν είχε ούτε ίχνος υποψηφιότητας στα Όσκαρ.
Εμείς μόνο ένα αρνητικό μπορούμε να βρούμε κι αυτό αφορά την διάρκεια της ταινίας, ότι δηλαδή 187 λεπτά είναι μια υπερβολή, όταν ένα μισάωρο θα μπορούσε άνετα να λείπει. Μέχρι εκεί όμως. Κι ίσως γι’ αυτό να έχει διαφορετική πρόσληψη αν την δεις στην τηλεόραση, έχοντας τη δυνατότητα να κάνεις skip κάποια κομμάτια μετά την 2η ώρα όπου έχει μια μικρή κοιλιά.
Κατά τ’ άλλα το Babylon είναι μια σούπερ παρανοϊκή εκδοχή του La La Land, με το ερωτευμένο ζευγάρι να μη χωρίζεται εδώ από διαφορετικές προτεραιότητες, αλλά από ένα όπλο, αλλά στην ουσία ο έρωτας εδώ εκκινεί από τους ανθρώπους και κατευθύνεται προς την 7η Τέχνη, αλλά στην εκδοχή του βωβού σινεμά, αυτή που έμαθαν στις απαρχές του σινεμά και του Χόλιγουντ.
