Όταν κάθεσαι και διαβάζεις για μια ταινία που πρόκειται να δεις, διάφορες κριτικές και σχόλια, προετοιμάζεις ουσιαστικά το μέσα σου για όσα θα δεις. Με το Dune, όσο και να διαβάσεις, όσο και να προετοιμαστείς θετικά με βάση τις αποθεωτικές κριτικές, δεν μπορείς ποτέ να είσαι έτοιμος για αυτό που θα δεις.
Ξεκινάω ανάποδα. Η ταινία έχει μόλις ολοκληρωθεί στην avant premiere που διοργάνωσε η Tanweer, που φέρνει και το Dune Part 2 από αύριο στις αίθουσες, και είμαι αποσβολωμένος. Για χρόνια χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη, αλλά μόνο άλλες δύο φορές την έχω νιώσει σε κάθε της γράμμα. Μία με το Avengers: Infinity War και άλλη μία πέρσι που είδα ξανά στο σινεμά το Lord of the Rings που είχε βγει για την επέτειο 20 ετών του Return of the King.
Και δεν περίμενα ποτέ να ξανανιώσω κάτι αντίστοιχο τόσο σύντομα ή να μπω σε διαδικασία να συγκρίνω την Νο1 ταινία όλων των εποχών για μένα, δηλαδή το Return of the King, με κάτι. Δεν το έκανα ούτε με τα δύο τελευταία Avengers, με τα οποία συγκινήθηκα πολύ και συνδέθηκα πολύ συναισθηματικά.
Δεδομένου κι ότι το Dune Part One δεν με είχε ξετρελάνει, το θεωρώ δηλαδή πολύ καλή ταινία, αλλά δεν μπήκε στην μεγάλη αίθουσα των επικών ταινιών, δεν περίμενα ότι το Dune Part Two θα το καταφέρει αυτό. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για μια ταινία διάρκειας 166 λεπτών, μέγεθος που εσχάτως συνήθως με ενοχλεί ή μου φέρνει υπνηλία. Δηλαδή και στο Killers of the Flower Moon και στο Avatar, έναν υπνάκο τον έριξα στο σινεμά.
Με το Dune Part Two ήμουν στο 50% με την πλάτη στην πολυθρόνα κολλημένη και το βλέμμα μου να κινείται πέρα δώθε για να πιάσει όλη την οθόνη και στο υπόλοιπο 50% είχα σκύψει προς τα μπρος και είχα τα χέρια μου πότε στο κεφάλι μου πότε στο στόμα μου, εκστασιασμένος σχεδόν.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Intronews.gr
