Σε όλους εμάς που ζούμε στην από δω μεριά του Ατλαντικού, δη στην Ελλάδα, δηλαδή ακόμα πιο μακριά από το Χόλιγουντ και την αμερικάνικη βιομηχανία, το American Fiction μας προκάλεσε έκπληξη με τις υποψηφιότητες του στα Όσκαρ. Όχι γιατί δεν το αξίζει ως ταινία, αλλά γιατί, αν δεν έχει δώσει κάποιος το παρών σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, αυτή η ταινία θα του ήταν γνωστή μόνο εξ ακοής. Είναι από τις κλασικές ταινίες που κυκλοφορούν στην Ελλάδα πάντα μερικούς μήνες μετά τις ΗΠΑ και συνήθως αφού έχουν ανακοινωθεί οι υποψηφιότητες.
Το American Fiction είναι μια ιστορία εξίσου σουρεαλιστική με το Poor Things, απλά πιο κοντά στην πραγματικότητα, στο τώρα, σε κάτι που συμβαίνει όντως στην Αμερική, στον τομέα της λογοτεχνίας. Ένας μαύρος που γράφει ένα βιβλίο ή ένα σενάριο και θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία, δεν επιτρέπεται να αφηγηθεί μια «λευκή» ιστορία, δεν επιτρέπεται να γράφει με καλό λόγο, δεν του επιτρέπεται να καταθέτει την υψηλή του παιδεία. Πρέπει να μιλάει για γκέτο, για όπλα, να εκφράζεται με την παραποίηση της γραμματικής και του συντακτικού που έχουν οι μαύροι και να λέει «you was».
Τι θα δεις στο American Fiction
Έτσι, ο Θελόνιους «Μονκ» Έλισον, ένας ακαδημαϊκός που είναι μέλος και σε μια λογοτεχνική επιτροπή που αποφασίζει για βιβλία που πρέπει να βραβευτούν ή να εκδοθούν, έρχεται αντιμέτωπος με έναν αντιρατσισμό: επειδή είναι μαύρος, δεν μπορεί να γράφει ως προνομιούχος, πρέπει να γράφει ως θύμα, ως υποταγμένος κοινωνικά.
Ο Έλισον βλέπει το βιβλίο του να μη γίνεται ελκυστικό σε εκδοτικούς οίκους και ο ατζέντης του του μεταφέρει το feedback για το ότι πρέπει να γίνει πιο απλός στον λόγο και στις ιστορίες του, εννοώντας, σαφώς, ότι δεν είναι αρκετά…μαύρο. Μάλιστα, σε ένα σεμινάριο όπου μιλάει για το βιβλίο του, δεν πατάει ψυχή. Αντίθετα, σε μια εκδήλωση για ένα βιβλίο με τίτλο We’s Lives in Da Ghetto, της Σιντάρα Γκόλντεν, γίνεται το αδιαχώρητο.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Intronwews.gr
